Heerlijk, het voorjaar is in mijn bol geslagen. Snoeien, spitten, onkruid wieden. Nooit geweten dat er in de winter zoveel onkruid groeit en ik tuinier toch al zo'n 30 jaar!  Merels fladderen verstoord rond, duiven maken een doorstart en een fazant kijkt mij aan met een blik van: "die is niet helemaal normaal". Het maakt allemaal niets uit, ik geniet met volle teugen. Schrammen en stijven spieren ten spijt. 

Een lichte nevel trekt langzaam over de velden, een vochtig dekentje zakt over het land, langzaam een voorproefje nemend van de dag die overgaat in de nacht. Het geluid van het verkeer zakt langzaam weg, het spitsuur is bijna voorbij. De maan staat al klaar aan de nog blauwe hemel, nog even wachten, de coulissen zijn niet donker genoeg. De stilte van het moment het vocht en de intensiteit van de schemer waarin de wereld van gedaante wisselt is bijna oorverdovend. Zo zacht en mooi. Morgen wordt weer een prachtige dag, het kán gewoon niet anders.